søndag 2. april 2017

Ein gordisk knute for trua



eg klarar ikkje fatte
dette offeret,
denne blinde trua
på Herrens ord
og ikkje minst: lydnaden

eg klarar ikkje sy saman tankane mine
om dette
til eit bilete eg kan forstå
og kjenne att som eit bakteppe
for mine eigne handlingar

korleis er dette mogleg?
eg ville ikkje kunne gjere
det same,
endå trua mi er fast
på både Guds heilagdom
Jesu offer
og oppstoda frå døden –

og kanskje er det nettopp dette
som set grensene for mi forståing;
offeret er gjort
ein gong for alle,
Gud vil ikkje krevje blod – ein gong til

eg kan kvile i dette
som Abraham berre såg ein flik av,
og trua hans var klippefast
- sterkare enn eg kan fatte
på den same oppstoda
vi begge set vår lit til


Ingen kommentarer:

Legg inn en kommentar