I hans tid

det er rart med denne tida
kor umerkeleg den sig av stad

som ei elv

gjennom omskifteleg landskap

og det er rart, kor alle ting endrar seg

let seg føre med i straumen

skiftar form, skiftar farge

skiftar ham medan tidene går

og vi tenkjer: slik og slik

burde alle ting vere,

og stiller spørsmål ved elva

og landskapet, målet og orda

under brennande sol

ropar vi våre forbanningar

og stønnar under tunge bører

men smiler når vinden er mild;

så var det då Ein som kjente tida

og Ein som kjente staden

og Ein som visste måten, vegen

og sette alt  i rette stand – slik

at det no er mogleg å sjå i perspektiv

frå vår stad i strie straumen:

at elva fører fram til sjølve havet

for demningen vart knust i rette tid