Passord

til slike store dører,

slikt eit ruvande palass

skulle ein vel vise seg verdig

å sleppe inn i –

eg prøvde med rakrygga mot

eit svulmande hjarte,

i handa ei liste

over mine merittar;

men dørene stod urikkelege

krigslist var fåfengt,

å krype i støvet

imponerte ingen,

mine bydande rop

og gullkanta sjekkar

møtte stilla frå massive dører –

til sist seig eg i kne,

kviskra det einaste ordet,

namnet som stod skrive på porten

Jesus –

og døra opna seg,

lyset fylte bakken framfor auga mine

to utstrekte armar

drog meg gjennom porten

tørka sveitten frå panna mi

tårene på kinnet,

stilla hjartet som kjempa så hardt,

let meg kvile – frå meg sjølv

på dette fanget

Mark 10, 15: 
Sanneleg, eg seier dykk: Den som ikkje tek imot Guds rike slik som eit lite barn, skal ikkje koma inn i det.