Måtte velje sitt fall

kroppen, min skjulestad i verda

slengt innover

ukontrollert

i eit vakuum etter orda

som fall

som ei rivingskule

mot sjølvmedvitet

ein implosjon i sakte fart;

eg ser framtida mi

gjennom andre auge,

ynskjer å snu

men veit

at éin veg må eg velje

så eg let kroppen flyte med

i dette vakuumet

etter orda, det ulukkelege

i å vite om sitt eige fall

før det skjer;

vite, og tvile

og tenkje at eg likevel skal gå klar

og vite

gjennom tvilen

at trass alle endringar og vendingar

vil det gå

- slik det alltid gjer -

som det går –

Mark 14, 29-30: Då sa Peter: «Om så alle vender seg bort frå deg – eg gjer det ikkje!» Jesus svara: «Sanneleg, eg seier deg: No i natt, før hanen gjel to gonger, skal du fornekta meg tre gonger.»