det er som noko kapslar inn
det sentrale, det viktige,
det som ligg innanfor
alt det skjøre, forgjengelege
og så altfor lett nedbrytelege
skalet – som er meg
eit vern rundt hjartet, eit skjold
for alle piler og kuler
som kan rettast mot sjela
og ånda lengtar etter fred,
tilbaketrekking
frå denne striden
men eg er ein soldat,
vegen eg går er ikkje min eigen
og orda eg talar
er ikkje mine;
Gud seier gå
eg går
Gud seier tal
eg talar
og i striden er dette mitt våpen;
at Ordet aldri sviktar
at trua held i stormen
at nåden gjer meg udødeleg
sjølv når eg fell
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar